Bu dağ ne rüzgarlar gördü / Ne çığlar, ne karlar gördü

Mazman Çeşmesini geçtik, önümüz Subatan… Bir gün yine gelirsem Mazman Çeşmesine, söz veriyorum Mustafa Abi, hayrat bıraktığın çeşmenin çevresini ellerimle temizleyeceğim.  Uyarsa bir de tabela koyacağım, ‘’Çöpünü al da git’’.

 



 

Bir minibüs önde, bir minibüs öndekinin ardında. Hoplaya zıplaya, sallana yuvarlana gidiyoruz. Öndeki minibüsün sürücüsü Şevket Gültekin, benim olduğumun Atilla Dabak. Şevket Gültekin rehberimiz. Dağları çok iyi biliyor. Anlatıyor, biz duymuyoruz. ‘’Şevket bey, kuracağınız bir ses düzeneğiyle sesinizi arkadaki arabalara da duyurmalısınız.’’ Önümüzdeki araba durdu. Yol arkadaşlarımız boşaldılar, biz de. Solumuzdaki koyakta bir kütle duruyor. Bahar tazeliğindeki bitki örtüsünden seğirterek koyağa vardık.Şaşkınız. Kütle katılaşmış kar tepeceği. Kimimiz avuçlarımızı dayadık, kimimiz avuçlamaya çalıştık. Çevresini tavaf ediyoruz. Dedim ya, şaşkınız. Haziran’da kar görmüşlüğümüz mü var?

 

Kar kütlesinin hemen yanındaki kaya yığıntısının üstünde, dağların özgür havasını soluyan müthiş güzel bir çiçeğe  büyülendik. Güzelliğini bizden esirgemiyor. Biraz mağrur, biraz nazlı öylece duruyor. Dağlara gelmeseydik, bu çiçeği göremezdik. Akşama dek çiçeği seyretmekten kendimizi alamayacağız. Bir başka güzel canım…

 

Araba yolu minicik bir göleti ikiye bölüyor. Yolun bu noktasında yeniden iniyoruz. Subatan… Onca dinlediğimiz, her yıl konar-göçer aşiretlerin yayladıkları, sürülerle davarlarını otladıkları Subatan… Sarıçiçek yaylasının az berisinde mi, yaylanın içinde mi? Her neyse…

Bir zamanlar Paçiganlı, Sinanlı, Reşolu aşiretleri Subatan ve cıvarında çadır kurarlarmış. Şimdilerde Paçiganlı gelir olmuş.Onlarında sürüleri iyice azalmış. Sağımızda göletin büyük parçası, solumuzda küçük parçası. Yamaca doğru çadırlar. Bu  havzada bir dolu çukurlar var,‘’cehennem çukurları!’’. Çukurlardaki sular, küçük bir derecik oluşturuyor. Gölet bu derecikle besleniyor. Gölet, tabanından toprağın içine akıyormuş. Adı üstünde Subatan… Taaa… Kadıgölü’nden çıkıyor. Anlaşılan Kadıgölü’nün gözesi buralar.

Hepimiz şaşkınız… Duyduklarımızı şimdi yaşıyorduk. Çadırlara karşı yürüyüşe geçtik. Doğrusu yürüyüşe geçtiler. Ben çekingen kaldım. Ne bileyim..! Bilinç altında kalanlardandır heral… Uzaktan izliyorum. Kafile çadırlara ulaştı. Beklediğim olmadı, çok iyi karşılandılar.

 

Yol boyunca, bize doğru ‘’*gıdik’’ sürüsü geliyor. Yürümüyorlar zıplıyorlar, oynaşıyorlar. Yaramazlık yapıyorlar. Şöyle 100-150 kadar. Bu kadar çoğunu ilk kez görüyorum. Birden gölete yöneldiler. Kıyı boyunca, başlarını suya eğerek yürüyorlar. Suyu nereden içeceklerine karar veremiyorlar. Kimileri birkaç adım suya giriyor. Pırıl pırıl suyun daha berrak yerini arıyorlar. Hani derler ya, ‘’keçinin uyuzu suyu gözesinden içermiş’’.

 

Artık karar verdiler, sularını içiyorlar. Arada bir başlarını kaldırıp karşılara bakıyorlar. Her canlının yavrusu güzel oluyor. Gıdikler başka oluyor. Canlılıkları, hareketlilikleri… Çok sevimliler. Nice sonra çobanları çıkageldi. Vahap Demez… Paçigan aşiretinden. Aslında sürünün sahibi. Gıdikler birkaç aylıkmış. Biraz söyleştik Vahap'la.

Çadırlara gidenler döndüler. Bir aşiret kızı, yanakları al al, mahçup, başı önde. Belli utanıyor. Plastik ayakkabıları yeşil. Nedense hep yeşildir. Plastik karıştırıcıda hazırlanmış ayran ikram ediyor. Fotoğraflamak istedim olmadı. Çekebilseydim fotoğrafını Afganlı kız Şarbat Gula’nın fotoğrafını çeken Steve McCurry  kadar ünlü olabilirdim. Ayran soğuk. Sanki, ilk defa ayran içiyormuş gibiyim. Süt tadı geliyor. Müthiş lezzetli. İki bardak içtim, doyamadım.

 

Yeniden arabalara doluştuk. Bu yolun devamı Sarıçiçek Yaylası. Çiçeklerinin rengi sarı mı?

 

12 Haziran 2012 Salı

Subatan - Kemaliye

 

*GIDİK : Keçi yavrusu, oğlak. (TDK)

 

 (Başlıktaki iki dize Fatih Kısaparmak’a ait.)

 

 İletişim : ikiyolbirsukemaliye.blogspot.com