Akşam yorgun düştük. Seğirtmekten
değil. Mahçup olma kaygısıyla gerildik. Gerginlik yordu bizi. Kendimi öylece
attım yatağa. Sabah nasıl oldu anlamadım! Sabah ezanını bile duymamışım. Rağmen,
erken uyandım sayılır. Sabahın esselatısı.
Seher vaktini, Bahçe Deresine karşı yaşamak ne güzel bir
duygu! Sabah yeli yüzümü inceden yalayıp geçiyor. Ürperiyorum. Vadinin ipiltili
sokak aydınlatmaları henüz sönmemiş. Geceyle gündüz arası gibi. Munzur’a
bakıyorum, dalmışım. Geçmişte kalan öyküler geliyor aklıma. Kar parça parça.
Geşo’nun sağındaki zirve ağarıyor. Az sonra gün başlayacak. Başlayacak da… Ne
kadar! Büyük şehir değil ki… Gün sessizce başlayıp, sessizce bitecek.
Kemaliye’de kaç kişiyiz ki… İnsan az, iş de az. Bu bir döngü. Yaz
tatilcileri azalıyor, talep azaldıkça işsizlik büyüyor, işsizlik göçü getiriyor.
Talebi artırma anlamında Kemaliye’de oturan hemşerilerimizin hiç çabası
olmuyor. Hala eskilerin düşlerini kuruyorlar. ‘’Neden gelmiyorlar’’?
Gelmeyecekler. Gelenler de giderek azalacak. Gurbetteki hemşerilerimiz azaldı
mı? Yoooo… Hatta çoğaldılar. Yeni Kemaliyeliler Eğini tanımıyorlar. Kemaliye’de
onların ilgilerini çekecek bir şeyler yapmalı. Yani, Kemaliye günümüze uygun
bir şekilde pazarlanmalı. Biz bunun çabasındayız. Eğin’dekiler sürekli müşteri
kaybetti, biz yeni sistemlerle pazarı genişletmeye çalışıyoruz. Hep engel, hep
engel… Bıktırıyorlar.
Arazi yok, tarım nasıl olsun!? Geliştirilemez ki… Çünkü yok.
Sanayi ıııhh..! Hammadde yok, pazar yok veya çok uzak, kalifiye eleman yok.
Eeeeee… Sanayiyi geç… Elde TURİZM kaldı. Zor… Ama olanaksız değil. Olağanüstü
çabalarla olur. Kemaliye zenginliğini fark etmeli. Kemaliye evlerden, kapı
tokmaklarından, davul-gırnatadan ibaret değil. Çok zenginliği var. Kemaliye’de
yaşayan hemşerilerimiz algılamalarını değiştirmeliler. Bir de, biz
gurbettekiler sitem edilecek, kızılacak insanlar değiliz. Biz müşteriyiz. Ve
her işte olduğu gibi, özellikle turizmde ‘’mutlak müşteri memnuniyeti’’
şarttır. İşin kuralı budur. Değiştirmeye kalkanların kendileri zarar eder.
Sonuçlarına katlanırlar.
İstanbul’dan
gelen Bahçelilerin bu gün ilk günleri. Yanlarına gidiyorum. Uyanmışlar,
kahvaltı ediyorlar. Kahvaltı etmeme rağmen, ben de kahvaltı aldım. İştahım
açıldı. Tabağı sildim süpürdüm. Parasını lokantaya ödeyecektim, unuttum. Kusura
bakma Şevki Bey. Bir daha gelişimde ödeyeceğim.
Şehir Kulübünün bahçesinde büyücek bir halka
oluşturduk. Mutlu ve espriliyiz. Çaylar geldi, boşlar gitti, söyleşi koyulaştı.
Gelenler derin soluklar alıyorlar, memleket havasını bolca ciğerlerine
çekiyorlar. İşi başarmak, gelenlerle kucaklaşmak mutluluğumu ikiye katlıyor.
Şivekârgil’den
Tayyar Özgenel, ‘’hadi, özledik Bahçeye gidelim’’. Çarşıyı gezmeden doğru
Bahçeye gidiyoruz. Bu gün Bahçe Camii’nde Değirmencigil, Hasan abi ve
geçmişleri için mevlit okutuyor. İmamımız Ricail Hoca okuyacak. Kıraatı
mükemmel. Bu hoca İstanbul’un büyük camilerinde olmalıydı… Bilgisi engin.
Camimize her girdiğimde derin duygular içinde
oluyorum. Tüm geçmişim, şehit dedelerim bu camide namaz kılmış. Namaz kılarken
bile geçmişe dalar giderim. Gözüm yaşarır, boğazım düğümlenir. Sanki onlarla
birlikte oluyorum.
Caminin içinin fotoğraflarını çekmiştim. Teknik
bir hata yüzünden fotoğraflar net olmadı. Kayıtlarda Bahçe Camii’nin yapılışı
1836 ‘ya tarihleniyor. Yapılan restorasyonla camimiz sağlamlaştırılmış.
Sanıyorum, özgün halinin replikası ortaya çıkmış. Bilinçsiz
yenilemeler camimizin aslını almış götürmüş olabilir. Basit bir örnek vermek
istiyorum. Kapılar tedavi edilmeden, üstüne vernik veya benzeri malzeme
sürülmüş. Vernikler daha şimdiden pullanmış, dökülüyor. Oysa, ahşap içine
işlemiş mantarlarından arındırılarak, tik yağı sürülmesi gerekiyordu. Böylece
ahşabın ömrü uzadığı gibi, daha da estetik olurdu. Keşke adına restorasyon
değil de, onarım deselerdi. İkisi çok farklı.
Caminin önünde kurulan uzun masalarda mevlit
yemeği yedik. Ziyade olsun… Allah kabul etsin… Önceleri ziyafetlerin favori
yemeği taze fasulye ve haşlamaydı. Şimdilerde lokantalar hazırlıyor, pilav ve
kavurma revaçta. Yemeğin çeşidinden ziyade, masanın samimiyeti ve söyleşisi çok
hoştu. Evde yenilen aile yemeği kadar samimi. Mideler doyarken, sofranın havası
ruhları da doyurdu.
Biraz Değirmencigilin kapısında eskilerden, Muhtar
Bedir’in kapısında şundan bundan söyleştik. Derken vakit geç oldu. Hep beraber
şehre gidiyoruz. Şehir Kulübünün
bahçesinde birer çay içeriz.
Kapalı.
Biz mahalleye dönüyoruz. Diğerleri otele. İyi
geceler.
11 Haziran 2012 Pazartesi
Bahçe Mahallesi - Kemaliye
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder